Pierś i butla

    Mija 8 miesięcy jak karmię moją córkę piersią. Wszyscy wiedzą, że to najlepsze co matka może dać dziecku. Nigdy nie traktowałam tego w kategoriach poświęcenia i nigdy nie przyszło mi do głowy by mogło być inaczej. Laura od urodzenia miała olbrzymi apetyt, a ja starałam się zaspokajać jej potrzeby;)
Po 6 miesiącach kupiliśmy mleko modyfikowane, tłumacząc sobie, że przyda się jeśli będziemy chcieli gdzieś wyjść i zostawić Laurę pod opieką babci. Taka sytuacja nie miała miejsca, ale nigdy nie zapomnieliśmy o tym, że kartonik mleka czeka na czarną godzinę. I nadeszła..po kilku nieprzespanych nocach nie miałam siły na wiecznie marudzące dziecko, nie miałam siły na nic:(
Pierwsza próba podania mleka okazała się udana, mimo tego, że dotąd nie chciała butelki nawet dotknąć. To był sukces, ale nadal obawialiśmy się, że chwilowy, wynikający z ciekawości nowego smaku. Kiedy pakowalismy się na wyjazd noworoczny jako pierwsze do walizki wrzuciłam butelki i smoczki. Zabrałam ze sobą rownież książki, które bardzo chcialam przeczytać w wolnej chwili (kiedy dziecko podrzucę cioci albo dziadkowi). Ten plan nie został zrealizowany bo jak się okazało nasza córka napije się mleczka ale najlepiej w obecności któregoś z rodziców, po za tym mm trzeba popić...a do tego niezbędna jest mama:)
    Gorącym orędownikiem karmienia butelka był mój maż, ja bardzo się przed tym broniłam, kojarzyłam to jako ostateczność, a moja niechęć wzbudzała zdziwienie w moim otoczeniu. Mogłabym karmić jeszcze długo i pewnie tak zrobię, ale chce mieć alternatywę i możliwość wyjścia gdziekolwiek ...
    Uwielbiam karmić moje dziecko. Uważam, że jest w tym coś magicznego i bardzo intymnego;)Nic innego nie jest mi wstanie dać takiego poczucia więzi i ogromnej miłości. Kiedy podałam jej ostatnio butelkę poczułam pewien rodzaj odrzucenia. Stałam się niepotrzebna, musiałam swój deficyt zaspokoić kładąc się blisko niej...tak by czuć jej zapach..zapach najważniejszej istoty w moim życiu.